KUSHTI I PARË

a) Paraqitja e një njeriu të ri (Muhammedit alejhis-selam) pa kurrfarë mbështetje në mënyrat dominuese dhe në metodat e njohura e të paraqitura më parë.

Natyra e dërgesave qiellore dhe studimi i historisë mëtojnë të sendërtohet mrekullia e formimit të njeriut si i rilindur, në mënyrë që thirrja dhe shoqërimi i tyre të kenë gjithnjë ndikim në ndryshimin e natyrës së sendeve. Kështu, nëse krahas saj vëmë ndikimin e gurit filozofik, edhe kimia do të tregonte padituri ndaj fakteve historike dhe kjo do të quhej nënçmim për pejgamberinë dhe pejgamberët.
Ky rezultat i mbinatyrshëm duhet të realizohet gjithashtu pa mbështetje në mënyrat, metodat dhe mjetet edukuese dhe informuese të cilat i përdor rangu i mendimtarëve, i intelektualëve, i teoricienëve të etikës, i ekspertëve të arsimit dhe i udhëheqësve të politikës, si dhe pa u mbështetur në iniciativën për kodifikimin e shkencave dhe të arteve, në shkrimin e librave me vlerë në mbajtjen e ligjëratave tërheqëse, në ndërtimin e shkollave, në shfrytëzimin e letërsisë, në personifikimin e të vërtetave dhe kuptimeve për ta mbjellë e për ta bërë të dashur idenë, në dhënien e shpërblimeve etj., të cilat i përdorin institutet edukative dhe shtetet dinake, me qëllim që ta mbjellin mendimin e tyre dhe ta bëjnë atë të dashur për njeriun. Pastaj, krahasimi i edukimit dhe shoqërimi më Pejgamberin (i cili ka qenë analfabet lar gjithë asaj që ka të bëjë me shkencën, krahas asaj që ai vetë është marrë me problemet dhe pengesat, me mungesën e mjeteve, rrethana këto që s’ndodhin te shumica e atyre që merren me arsimin dhe edukimin e popujve të tyre) me dukimin e dijetarëve, udhëheqësve etj., nxjerr në pah qartë dallimin e madh midis këtyre dy modifikimeve dhe ndryshimeve, si dhe kontrastin e shprehur midis burimeve të tyre. Kjo gjë ndodh për arsye se ndryshimi i cili sendërtohet në besim, simpati, biografi dhe moral, në hijen e prehrin e mësimeve të të Dërguarit, buron nga kujdesi dhe përkrahja e fshehtë e All-llahut xhel-leshanuhu dhe kësaj nuk mund t’i thuhet asgjë tjetër, përveç se "dritë e Pejgamberisë" dhe "begati e shoqërisë."
Personave që kanë edukimin dhe shoqërimin e të Dërguarit të All-llahut xhel-leshanuhu, pa dyshim që jeta u zbukurohet me lidhshmëri të fortë, sinqeritet, adhurim, përulësi, vetëflijim, zotërim të epshit, shijim të ibadetit, largim prej pluhurit të kësaj bote e kujdes për botën tjetër. Ata e urdhërojnë veten me një të gjykuar preciz e besnik dhe kanë devotshmëri fetare. Pikërisht këto shënojnë kulmin e fideizmit (besimit) dhe etikës, të cilin nuk kanë mundësi ta arrijnë ata që marrin edukim prej mendimtarëve, filozofëve, ekspertëve të arsimit dhe teoricienëve të etikës.
Kur’ani famëlartë shumë mirë e përshkruan këtë edukim dhe ndikim rrënjësor, i cili plotësohet në duart e të Dërguarit alejhis-selam:

"Ai është që arabëve të pashkolluar u dërgoi Pejgamberin nga mesi i tyre që t’u lexojë ajetet e Tij, t’i pastrojë ata t’ua mësojë librin dhe sheriatin edhe pse më parë ata ishin në një humbje të dukshme." (El Xhumuah, 4)

"Por All-llahu juve jua bëri të dashur besimin dhe jua zbukuroi atë në zemrat tuaja, ndërsa mosbesimin, shfrenimin dhe kundërshtimin jua bëri t’i urreni." (El Huxhurat, 7)

"...po All-llahu dhuroi qetësimin e Vet ndaj të Dërguarit të Vet e ndaj besimtarëve dhe për ta zgjodhi besimin e drejtë (fjalën La ilahe il-lall-llah) sepse ata ishin më me meritë për të dhe më të zotët e saj." (El Feth, 26)

"Muhammedi është i dërguar i All-llahut, kurse ata që janë me të (sahabët) janë të ashpër kundër jobesimtarëve, janë të mëshirshëm ndërmjet vete, ti i sheh ata si përulen (në ruku) duke rënë me fytyrë në tokë (sexhde) kërkojnë prej All-llahut që të ketë mëshirë dhe kënaqësinë e Tij ndaj tyre. Në fytyrat e tyre shihen shenjat e gjuhës së sexhdes. Përshkrimi i cilësive të tyre është në Teurat dhe po ky përshkrim është edhe në Inxhil. Ata janë si një farë e mbjellë, ku mbin filizi i vet, e ai trashet, përforcohet dhe qëndron në tungun e vet, ajo e mahnit mbjellësin. (All-llahu i shumoi) për t’ua shtuar me ta mllefin jobesimtarëve. All-llahu, atyre që besuan dhe bënë vepra të mira u premtoi falje të mëkateve dhe shpërblim të madh." (El Feth, 29)

b) Domosdoshmëria që thirrja të japë fryte dhe formimi i një brezi të ri qysh në kohën e Muhammedit ajehis-salatu ves-selam që nuk do t’u ngjajë gjeneratave të kaluara dhe nuk do të pranojë kthim prapa e as tërheqje. 

Paraqitja e ndikimit të mrekullueshëm dhe e rrugës së drejtë në jetën e të Dërguarit alejhisselam, shfaqja e ndryshimeve rrënjësore në moral e besim, si dhe shfaqja e shëmbëlltyrave humane në praktikë (nga ato më të bukurat dhe më të mirat që njeh historia), hapin rrugën drejt islamit dhe në saje të ndikimit të tyre popujt dhe vendet e ndryshme hyjnë në gjirin e islamit dhe njëkohësisht formohet një shoqëri e plotë aktive dhe shembullore në të gjitha pikëpamjet.
E gjithë kjo duhej realizuar doemos gjatë jetës së Pejgamberit dhe menjëherë pas vdekjes së tij, për arsye se feja që nuk mund të paraqitë para botës një numër të konsiderueshëm shëmbëlltyrash të suksesshme praktike ndërtuese, si dhe një shoqëri shembullore që nga ditët e thirrjes së Pejgamberit dhe gjatë bartjes së shpalljes, nuk mund të quhet e suksesshme, ashtu si edhe pema që nuk jep frytet e saj të freskëta e të ëmbla, ose sikurse lulet e bukura që nuk do të lulëzonin në stinën e tyre (kjo është periudha e Pejgamberit). Pra, si mund që thirrësit dhe përfaqësuesit e kësaj feje, të cilët paraqiten pasi që ka kaluar një kohë e gjatë nga periudha e Pejgamberisë, t’u drejtohen brezave tanë dhe botës së sotme me thirrjen për të besuar, për të bërë vepra të mira dhe për të hyrë në paqe të gjithë, si dhe për ta ndryshuar plotësisht jetën, kur vetë ata nuk mund (sipas drejtimit të shpitëve dhe fjalëve të tyre) të paraqitin dëshmitë gjalla e të pakundërshtueshme për historianët lidhur me përpjekjet e bëra gjatë epokës së parë dhe në fillim të historisë së saj, me qëllim që të dalë në shesh një ummet i ri dhe të ndërtohet një gjeneratë shembullore që do të përfaqësonte mësimet e Pjegamberit në mënyrë më të qartë, më të mbështetur, më të suksesshme e më me ndikim.

KUSHTI I DYTË 

DALLIMI MIDIS PEJGAMBERIT DHE THEMELUESVE E UDHËHEQËSVE MATERIALISTË RRETH THEMELIMIT TË MBRETËRISË (MONARKISË) DHE LULËZIMIT TË SAJ

Është e pakontestueshme dhe e domosdoshme që ky thirrës i parë, ky bartës i fjalëve të All-llahut xhel-leshanuhu, që dallohet qartë prej udhëheqësve, themeluesve të shteteve, çliruesve, pushtuesve, politikanëve, liderëve materialistë etj., për nga karakteri, qëndrimi, sjellja, veprimet, synimet dhe përfundimet që janë krejt ndryshe te Muhammedi alejhisslam në krahasim me këta të tjerët.
Synimi kryesor (ose së paku caku i fundit) i përpjekjeve të qeveritarëve, çliruesve, liderëve, pra të individëve me ambicie personale, është ngritja e një shteti për vete ose themelimi i një shteti monarkik. Kjo është një dukuri e zakonshme historike e gjeneratave të kaluara, të cilën e dëshmon lulëzimi i fiseve romake, bizantine, sasanide, kijanijje dhe i dy fiseve: "surxh bensi" dhe "xhenier bensi." (Këto dy familje të njohura kanë mbizotëruar një kohë të gjatë në Indi)

Megjithatë, nëse për ndonjë shkak të jashtëzakonshëm nuk bëhet ngritja e një shteti për vete ose në përmasa botërore, atëherë këta qeveritarë, çlirues, pushtues, liderë politikë (që kanë arritur suksese me lëvizjet e tyre) etj., së paku do të kenë për qëllim të bëhen të famshëm, të pasur e me dyer të hapura për luksin. Këta individë bëjnë jetë mondane dhe kjo i ngjet shembullit të luanit i cili gjuan vetëm për vete, kurse prej mbeturinave të gjahut të tij jetojnë qindra egërsira të tjera.
Shembulli i luksit dhe jetës së tillë të fiseve me pozita të larta shtetërore në Romë, e në shtetin kijanijj u ngjan legjendave fantastike dhe përrallave për xhindet të cilat mendja e shëndoshë nuk do t’i pranonte po të mos ishin faktet historike. (Arthur Christnesen (danez), Irani në kohën e Sasanitëve, kreu IX.Shahin Makarios, Historia e Iranit, f.90)
Këtë më së miri e dëshmojnë salltanetet e mëdha që u gjetën në oborrin e Kisrasë e për të cilat më hollësisht flasin historianët, (si shembull "qilimi i Beharit" (Ky qëllim shtrihej në ditët e veshjes dhe organizoheshin ndeja të shoqëruara me pije e këngë për të përkujtuar pranverën.), pastaj te familjet pushtetmbajtëse në perandoritë romake, persiane dhe hinduse etj. Përkundër kësaj, i Dërguari i All-llahut xhel-leshanuhu nuk themelon shtet për vete (monarki) dhe nuk i shfrytëzon të mirat dhe mundësitë e luksit, të cilat që me kohë ekzistonin tek individët e familjes së tij. Pejgamberi nuk i kushton rëndësi arritjes së këtyre qëllimeve, prandaj familja e tij, si gjatë jetës së tij, ashtu edhe pas vdekjes, bëri një jetë me vuajtje, pa luks dhe me vetëflijim, gjë që s’ka ndodhur te shoqëritë e popujve të tjerë.
Anëtarët e familjes së tij (gjatë dhe pas jetës së tij) mbështeten kryesisht në forcat e veta, nuk jetojnë në salltanete dhe në kurriz të të tjerëve, siç bënin fiset brahmane te hindusët, e klerikët ose fiset tjera të shenjta.

KUSHTI I TRETË

LIBRI QIELLOR QË I ZBRITI TË DËRGUARIT DUHET TË JETË PATJETËR I MBROJTUR, TË JETË I KUPTUESHËM PËR TË GJITHË DHE TË JETË I PËRDORË PËR MASAT E GJËRA

Kushti tretë do të thotë: All-llahu xhel-leshanuhu merr përsipër mbrojtjen e këtij libri qiellor, i cili i zbriti të Dërguarit në rolin bazë për fenë e tij dhe burimor për thirrjen dhe mësimet e tij.
Kur’ani bën lidhjen më të mirë dhe përforcimin e saj midis krijesës dhe krijuesit, ai është faktor kryesor i besimit të sinqertë për ithtarët e tij, ai i përcakton dhe i shpjegon besimet (sidomos besimin në një Zot).
Ky libër është libër udhëzimi për mbarë njerëzimin. All-llahu xhel-leshanuhu e mbron atë deri në ditën e kiametit, merr përsipër përhapjen e tij në botë dhe e bën që ai të jetë i kuptueshëm. All-llahu xhel-leshanuhu e ka bërë të përshtatshëm, pra të mundshëm maksimalisht për t’u lexuar, për t’u kënduar, për t’u mësuar përmendsh. Ky libër është i pakrahasueshëm me librat e tjerë, sepse është libri i fundit i All-llaut xhel-leshanuhu, anija e shpëtimit të njerëzimit. 
Kur’ani është larg çdo ndërhyrjeje për ndryshim, heqje a plotësim dhe pa kurrfarë mangësie që t’i bëhet falsifikim. E kjo për arsye se është e pamundshme pa këto që përmendëm t’u bëhet thirrje njerëzve për ta besuar këtë libër dhe që ky të paraqitet para botës si dëshmi, kurse prej tij njeriu nuk do të kishte dobi.
Historia e librave të shpallur gjatë epokës së vjetër dhe asaj të re (tevrati dhe inxhili) dhe të fletushkave të tjera qiellore, dëshmojnë (Më hollësisht lexo librin "Ennubuwetu Welembija...", të autorit Ebi Elhasan Ennedvij, kreu "Librat e mëparshëm qiellorë dhe Kur’ani sipas shkencës dhe historisë", f. 1982) se këta libra e fletushka pësuan ndryshime nga ana e armiqve të fesë, e sulmuesve të tyre, iu bënë falsifikime në shqiptim e në kuptim nga ana e predikuesve qëllimkëqinj e materialistë. Këta libra kanë shërbyer për interesa të caktuara që çonin në devijimin e njerëzimit. Këta libra kanë shërbyer për interesa të caktuara që çonin në devijimin e njerëzimit. Këta libra dhe fletushka dolën nga Kur’ani për shkak se mbrojtjen e tyre e kanë marrë ithtarët dhe besimtarët e tyre, "Ngase ishin të obliguar të ruanin librin e All-llahutdh dhe ishin mbrojtës të tij."(El Maide, 44), kirse Kur’anin e ka marrë përsipër të ruajë All-llahu xhel-leshanuhu, ku Ai thotë: "Ne me madhërinë Tonë e shpallëm Kur’anin dhe ne gjithsesi jemi mbrojtës të tij." (El Hixhr, 9)

KUSHTI I KATËRT 

VETË PEJGAMBERI DUHET TË JETË MEDOEMOS QENDRA E UDHËZIMIT DHE LIGJDHËNËS E I RESPEKTUAR

Kushti i katërt do të thotë: Pejgamberi të jetë qendra e udhëzimit, burimi i udhëheqjes, boshti i ndërlidhjes shpirtërore dhe i drejtimit ideor të metit, të besohet se ai është i Dërguari i fundit, udhërrëfyesi e udhëheqësi i të gjithëve. Nuk i lejohet askujt që pas vdekjes se tij të marrë pjesë në pejgamberi dhe në legjislacionin absolut. Nuk duhet besuar se dikush pas Pejgamberit mund të jetë i pagabueshëm dhe të konsiderohet burim i shpalljes (vajit).
Uniteti i ummetit, forca e bashkëpunimit të tij, largimi nga dogmat dhe ekzistimi i përhershëm i energjisë së brendshme të ummetit si dhe fuqia fideiste, të gjitha këto lidhen ngusht me besimin e "Vulës së Pejgamberisë" (Ebi Elhasen Ennedvij, Ennubuvetu Velembija, ligjërata e tetë, me nëntitull "Vula e Pejgamberisë", f. 221 – 261), kurse pjesëmarrja në Pejgamberi bie në kundërshtim me besimin "Vulën e Pejgamberisë." (Besimi në imamet dhe përkufizimi i imamit sipas sektit imamit – ithna asherit, bie në kundërshtim me besimin e "Vulës së Pejgamberisë", kurse përputhet me besimin në pjesëmarrjen e pejgamberisë. Më hollësisht për këtë do të lexoni në faqet vijuese.). Në vijim do t’i shqyrtojmë këto katër kushte një nga një, në mënyrë më të gjërë e më të mbështetur, duke marrë parasysh historinë me dëshmi, argumentet e intelektualëve të nderuar nga myslimanët dhe të tjerët, si dhe duke u mbështetur në të dhënat dhe ndodhitë e transmetuara nga historia e përpiktë.


 Marrur nga libri:
"Dy pasqyrime të kundërta midis sunitëve dhe shiitëve imamitë"